Siwy_Arek

Dlaczego te dwa slowa wypowiadane w odniesieniu do naszych uczuc mniejszych czy glebszych, wywoluja tak dziwne emocje? Dlaczego traktujemy je jak jakies zle fatum mimo, ze te nauki i im pokrewne staraja sie wyjasnic to co powoduje nami i calym naszym otaczajacym swiatem? Mozliwe, ze jest to wynikiem ciaglej proby wytlumaczania sobie niezgodnosci miedzy tym co widzimy i czujemy a tym co tak jakby na sile probuje wyjasnic motor naszego jestestwa. Jeszcze ze szkoly wynosimy przekonanie, ze nauka jest obarczona formulkami, teoriami i wzorami, ktore sa w calkowitej opozycji do naszego ogolnego pogladu na zycie codzienne. A przeciez fizyka i chemia to jest to wszystko co nas otacza, to gory, niziny, to morza i oceany, zielen lasow, to wszelkie zywe stworzenie. Wiec dlaczego tak bardzo bronimy sie przed ta prawda, ze i my jako ludzie podlegamy takim samym prawom, ktorych tak do konca jeszcze nie znamy. Ludzkosc rozwija sie w blyskawicznym tempie. Patrzac na historie latwo to zauwazyc. Kiedys czlowiek dla drugiego czlowieka nie stanowil wielkiej wartosci jak w obecnych czasach. Sa oczywiscie jeszcze miejsca gdzie dalej czlowiek traktowany jest przedmiotowo i nie humanitarne , lecz to co niesiemy ze soba zaowocuje w jakiejs przyszlosci tym, ze czlowiek stanie sie dobrem najwyzszym a jednoczesnie swiadomym swoich slabosci wobec natury. Jest to tylko kwestia czasu. Jestesmy chlonni wiedzy i z pokolenia na pokolenie dalej bedziemy rozwijac swoja tozsamosc. Moze wiec warto tak jak Sherlock Holmes na mala skale za pomoca dedukcji poszukac piekna w malych rzeczach, czasem przekazywanych nam w sposob dla nas niewygodny by po pewnej refleksji dojsc do wniosku, ze to co nas tworzy jest tez piekne i godne podziwu chocby to byla najmniejsza nasza czastka, ktorej pozornie nie czujemy i przeciez gdyby nie one nie byloby mozliwe napisanie czegokolwiek tu na blogu :))